Oh love…oh life

Oh love Oh life…

Over een aantal dagen word ik 52 jaar. En dacht ik zo rond mijn twintigste dat ik nu wel ergens de hele dag in een tuinhuisje kon zitten schilderen….how little did I know.

Wat heb ik tot nu toe mogen leren. Vluchten heeft geen zin.  Van wie we dat hebben weet ik niet maar het lijkt wel of de mens altijd geneigd is om weg te lopen van moeilijkheden.  En van nare gevoelens. We hebben het vaak niet door en zo kunnen we een heel leven lang rondjes blijven rennen. 

Niet eromheen, niet eroverheen maar erdoorheen. 

Het voordeel van ouder worden, is dat je op best een lang stuk leven kunt terugkijken. Zo kun je je eigen gedrag onder de loep nemen en ga je een bepaald patroon herkennen. En als je er dan achter komt dat je nog met dezelfde issues aan het worstelen bent, dan wordt het tijd om met jezelf aan de slag te gaan.

En dat zijn een hele hoop mensen momenteel aan het doen. De een is er open over en de ander doet het stilletjes onder de rader. Beiden helemaal prima. 

Wanneer iedereen met zichzelf en zijn of haar stukken aan het werk gaat, dan ruimt dat lekker op. In jezelf maar ook energetisch, naar voor en naar achter. Want wat jij opruimt, dat hoeven je kinderen niet meer te doen. En ook in het “veld” maakt het ruimte en daar heeft de hele mensheid wat aan. Heerlijk dus! 

Ik zie het dan ook als een grote kracht! Er is enorm veel moed voor nodig om je donkere kanten onder ogen te durven zien. 

Je fouten, je onhebbelijkheden, je trauma’s. En als je het ene hebt aangekeken dan komt er weer wat anders. Maar elke keer voel je dat je meer power krijgt, je komt steviger te staan. Als je het 1 kunt inzien en overwinnen dan kun je het volgende ook vast en zeker aan. 

En je hoeft het niet alleen te doen. Hulp vragen vinden we ook heel moeilijk. We schamen ons maar hoe fijn ook om dat gewoon te laten vallen. Je hoeft je niet te schamen, voor niets, je bent een mens! Het leven is prachtig maar tegelijkertijd een worsteling. Er gaan jaren voorbij dat je de hele wereld aan kunt en dan komt er ineens een periode dat zwaarte en ongemak om de hoek komt kijken. Dat heeft iedereen.

Wie heeft dat bedacht, dat wij feilloos zouden moeten zijn. Stel je eens voor hoe het zou voelen als je zo vrij door het leven kunt gaan. Dat je gewoon helemaal de persoon mag zijn die jij op dat moment bent. Met de wetenschap dat dat over een jaar anders kan zijn. Sta jij jezelf dat toe? Dat je veranderd? Dat je ergens anders over gaat denken. Dat je toegeeft dat je sommige dingen gewoon niet wist maar nu wel. Jij bent geen vaststaand gegeven. Je bent een work in progress! 

Voel dat je een goed hart hebt, dat er licht en liefde in jouw huist. En dat je dat licht mag laten schijnen op de donkere gedeelten. Ook die mogen er zijn, want waarom niet. Zet alles in het licht, geeft het ruimte, geef jezelf ruimte. Je verdient dat! En stuur ook wat licht naar andere mensen toe.

Fijn als je een reactie achterlaat, scroll daarvoor verder naar beneden.

Liefs Danielle