Het is zondag, vaderdag. Ik ben in België een paar dagen weg met mijn vriend mijn jongste en zijn jongste zoon. Het is middag en ik lees het berichtje dat ik die ochtend naar mijn vader stuurde voor vaderdag. En ik kon mij de tekst niet meer herinneren. Ik had het berichtje zelf die ochtend getypt en verstuurd maar het leek alsof ik het voor de eerste keer las. Toen dacht ik weer terug aan mijn korte termijn geheugenverlies TGA.
De angst sloeg me weer even om mijn hart en ik moest huilen. Precies 2 jaar geleden heb ik een TGA gehad. Dit staat voor “Transient Global Amnesia”. Het is een syndroom met als kenmerk een acuut ontstaan van algeheel geheugenverlies van beperkte duur van je korte termijngeheugen.
Eventjes was ik bang dat dit weer zou gebeuren. Een goede waarschuwing om stress te vermijden en een stapje terug te doen, wat de wereld om mij heen daar ook van mag vinden.
Wat gebeurde er op die zaterdagochtend in mei 2020? Ik werd in de ochtend wakker en ging douchen. De kraan stond onverwachts op ijskoud dus ik stond zonder dat ik daar op voorbereid was onder een stroom koud water naar lucht te happen. Daarna heb ik mij gewoon verder gedoucht en afgedroogd en ben de slaapkamer in gelopen om mezelf aan te kleden.
Vanaf daar houd wat ik mij kan herinneren op. Tussen 09:00 in de ochtend en 14:00 in de middag ben ik mijn korte termijn geheugen kwijtgeraakt dus dat stukje van mijn leven is weg. Nou is dat niet zo heel erg maar het is wel het meest bizarre dat ik ooit heb meegemaakt.
Mijn vriend merkte dat ik in paniek raakte. Waarschijnlijk was er een kort moment dat ik mij bewust was dat er iets raars gaande was in mijn hoofd. Vanaf daar werd het een zeer aparte ervaring zowel voor mijzelf als voor de mensen die dicht bij mij staan.
Vijf uur lang was alles dat er gebeurde, wat er gezegd werd, wat ik dacht binnen 15 seconden uit mijn brein verdwenen. Stel je voor dat je elke 15 seconden opnieuw begint met je leven. Je beleeft iets en vervolgens ben je het weer kwijt.
Mijn vriend heeft mijn zus erbij geroepen en met ons drieën zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Het was een angstige maar tegelijkertijd ook hilarische situatie. Ik vroeg aan 1 stuk door waarom we in het ziekenhuis waren, wat mijn zus daar kwam doen, wat voor dag het was en wat er aan de hand was. En dat 5 uur lang om de zoveel minuten.
Ik besefte wel dat ik in het ziekenhuis was en ik begreep ook dat ik geheugenverlies had. Alleen zodra mijn zus mij dat vertelde was ik het ook direct weer kwijt. Dus vroeg ik het weer opnieuw…. 😉
Hieronder de foto die mijn zus van mij maakte toen ik weggereden werd voor een scan waar ik haar een kushand geef. Ook dat kon ik mij niet herinneren.
Ik wist gelukkig wel wie ik zelf was, wie mijn zus was, mijn kinderen, mijn vriend etc. Dus mijn lange termijngeheugen was prima in orde. Ik kon gewoon praten en antwoord geven op vragen, maar was alle informatie na een paar seconden weer kwijt.
S’middags rond 14:00 kwam mijn korte termijn geheugen langzaam weer terug. De neuroloog deed op een gegeven moment wat testjes zoals van het getal 107 steeds 7 aftrekken (en ik ben al zo slecht in hoofdrekenen!). Maar dat ging goed en ik mocht gelukkig weer naar huis.
Een TGA is een tijdelijk geheugenverlies waarbij je niet meer weet wat je zojuist gezegd of meegemaakt hebt en je blijft continue vragen herhalen. Je hebt geen besef van tijd maar je bent wel helder in de zin dat je kunt communiceren en ook weet wie je zelf bent en de mensen om je heen.
Je kunt nieuwe informatie wel registreren maar deze niet opslaan. Een TGA kan ontstaan voor emotionele stress, zware fysieke inspanning, onderdompeling in koud water of heftige pijn.
Er is een hersenfilmpje van mijn hoofd gemaakt en daar was niets op te zien. Het is een verschijnsel dat op zichzelf lijkt te staan, slechts tijdelijk is en wellicht nooit meer voorkomt.
Ik was nog lang daarna wat trager in mijn hoofd maar verder heb ik er geen last meer van gehad. Ik ben wel flink gewaarschuwd en ik merk nu wanneer ik even een stap terug moet doen. Rust en regelmaat houden in mijn leven en mezelf niet teveel druk opleggen want daar ben ik zo enorm goed in.
Ik kan heel streng zijn voor mezelf. Herken je dat? Waarom moet alles altijd nog beter, mooier, sneller, anders? Aan wat voor ratrace zijn we bezig? Wat voor enorm hoge eisen stellen we aan onszelf? Waarom? Voor wie? Nu ik zo midden in de overgang zit, wordt ik mij daar steeds bewuster van. Het is natuurlijk een op en neer gaande beweging.
Als je lekker in je vel zit en vol energie bent dan kun je de hele wereld aan en ik bruis dan ook van de ideeën en inspiratie. Maar er is nu een reminder om mezelf geen druk op te leggen als die energie er eventjes niet is.
Zo’n gebeurtenis waarbij je je geheugen verliest, wordt je echt flink wakker geschud. Stel je voor dat het korte termijn geheugenverlies blijvend was geweest? Dan zou ik continue in het NU leven. Dat blijkt dus niet zo prettig als weleens wordt gesuggereerd….;-p
Alle reden om jezelf goed in de gaten te houden, lief zijn voor jezelf en goed je grenzen aangeven. Aan jezelf en aan de mensen in jouw omgeving.
Ontspan…..
