Dit blog gaat over Marit! Marit in Amerika. Ik denk dat iedereen er weleens over fantaseert hoe het zou zijn om in een ander land een heel nieuw bestaan op te bouwen. Mij fascineert het enorm, heb weleens leuk huisjes bekeken over de grens. Maar verder dan Zuid Frankrijk of Italië kwam ik niet. Maar hoe is dat echt! Marit heeft een paar jaar geleden deze stap gemaakt, en dan niet voor een jaar. En ook niet naar Frankrijk maar naar North Carolina. 1 jaar kun je nog best goed vullen met allerlei trips, zeker in een land als Amerika. Maar 4 jaar! Dan moet je echt gaan kijken hoe je je leven gaat invullen.
Ik heb Marit gevraagd of zij mee wilde werken aan een Blog hierover en zie hier. Ze heeft een aantal vragen voor mij beantwoord en dat heeft ze superleuk en boeiend gedaan! Dankbaar dat ze zo open is en dit met ons wil delen.
Misschien sta jij wel voor deze grote stap of wil je net als ik gewoon even aan de zijlijn meekijken hoe zo’n emigratie in zijn werk gaat en hoe het voelt als het zover is.
Enjoy reading!
Marit, Je bent volgens mij 1,5 jaar geleden verhuisd naar Amerika. Was dat meteen een Ja, geweldig! Of heb je erg aan het idee moeten wennen?
Klopt, de tijd vliegt voorbij en we zijn alweer 1.5 jaar verder!
Het verhaal omtrent Amerika was niet geheel onbekend. Het was meer dat ik nooit had durven dromen dat er een optie mogelijk zou zijn om hier ook daadwerkelijk te kunnen gaan wonen, althans voor mij en mijn kinderen.
Ik ben in 2016 gescheiden wat op mij een behoorlijke impact heeft gehad. De nasleep van een woning zoeken, de eenzaamheid, de onzekerheid die ik voelde allemaal behoorlijk pittig. Mijn familie die niet in de buurt woonde om mij bij te staan. Na een jaar was er eindelijk een woning beschikbaar en wat een geluk heb ik gehad ! Want door de financiële steun van mijn familie kon ik eindelijk verder.
Ik heb hier in totaal samen met mijn twee kids 2,5 jaar gewoond en in deze periode heb ik ook mijn nieuwe man, toen nog vriend, leren kennen. Vanwege het werk van mijn man, en de kinderen, hebben we het eerste jaar heel rustig aan gedaan. Dit omdat hij vrijwel meteen vertelde over de mogelijkheid dat hij naar Amerika zou gaan verhuizen voor een bepaalde tijd. Wanneer precies was niet duidelijk. We hebben om deze reden zelfs geprobeerd de relatie te beëindigen omdat het uitzicht om echt ooit samen te kunnen zijn onmogelijk leek. De band bleek echter te sterk.
In 2019 kocht mijn man een woning in de buurt van de school van de kinderen waar wij met z’n allen in zouden trekken. Echter moest hij zelf voor 5 maanden naar het buitenland voor zijn werk waardoor ik en mijn kinderen met zijn drieën zijn verhuist en in een gigantische verbouwing terecht kwamen. Tijdens deze verbouwing rond kerst 2019 lag er een brief op de mat die mij niet bekend voorkwam. Ergens kreeg ik gelijk een misselijk gevoel en tijdens het lezen van de brief las ik dat mijn man in juli 2020 in Amerika zou gaan werken voor een periode van 4 jaar.
Ik huilde en ik dacht dat dit het einde van onze relatie zou zijn. Na een nacht slapen ben ik gaan denken over mogelijke opties, onder andere wat het voor mijn kids zou betekenen om voor 4 jaar naar Amerika te verhuizen. Een totaal andere omgeving, een nieuwe taal en andere normen en waarden. Maar ook de mogelijkheid om veel mooie plekken in Amerika bewonderen en dit alles samen met de man waar ik super veel om geef en heel graag oud mee wil worden.
Van het idee werd ik zelf heel enthousiast. Ik staarde zelf al bijna 12 jaar dagelijks naar buiten vanaf het kantoor waar ik werkte met de vraag; ben ik serieus op de wereld gezet om hier oud te worden? Om hier voor altijd op deze plek te blijven zitten? Dag in dag uit? Het maakte me diep verdrietig en ik wilde deze mooie kans niet zonder het te proberen aan ons voorbij laten gaan. Als het zo moet zijn dan komt het goed. Het komt niet voor niets op ons pad.
Na een paar nachten verder ben ik begonnen met het schrijven van een brief naar mijn ex-man, een brief waarbij een hoop tranen gevloeid hebben omdat ik heel goed besef wat voor een onmogelijke moeilijke vraag ik hem ging stellen. Na veel gesprekken en met pijn in zijn hart heeft hij toestemming gegeven om deze reis van 4 jaar mogelijk te maken. Mijn kids heb ik na dit gesprek ingelicht over de nieuwe plannen en gevraagd wat ze van dit hele avontuur vinden. Gelukkig waren ze heel enthousiast om dit nieuwe avontuur aan te gaan.
Tijdens de terugkomst van mijn toen nog vriend eind januari 2020 moest er ontzettend veel geregeld worden.
Hoe gaat dat in de praktijk? Waarschijnlijk moest je heel veel regelen. Ging dat soepel of zonk de moed je geregeld in de schoenen?
Via de app ‘’Zillow’’ zijn we op zoek gegaan naar huizen in de omgeving waar we graag wilde gaan wonen.
We wilden graag voor het vertrek wat eind Juli 2020 plaats ging vinden naar North Carolina (de staat waar mijn man ging werken) afreizen om een woning te zoeken en de omgeving te bekijken. Helaas was dit wegens Covid niet mogelijk en hebben we via telefonisch contact met foto’s en een video van het huis een huurcontract afgesloten voor 4 jaar.
Ook ‘’moesten’’ we getrouwd zijn voor het vertrek. Dit was omdat een samenlevingscontract niet word volstaan bij de Amerikaanse regelgeving. We hadden niet heel veel keuze qua datums dus dit is allemaal vrij rap besloten en uitgevoerd. Niks mis mee natuurlijk maar we hadden dit toch wel graag anders gedaan met een leuk feest erbij etc. Dit gaan we zeker nog wel een keer over doen.
Wat doen we met de net helemaal opgeknapte nieuwe woning? Verhuren werd het plan en samen met 123wonen.nl zijn we op zoek gegaan naar een geschikte huurder. Nemen we onze inboedel mee? Of laten we dat in de woning achter? We wilden graag onze hele inboedel meenemen. Op fotoboeken en wat andere spullen na die zijn achter gebleven in opslag. We maakte een afspraak met een verhuisbedrijf (KHZ Movers) die gespecialiseerd zijn in dit soort verhuizingen en die kwamen 6 weken voor vertrek alles inpakken. Wat een werk! Echt respect voor deze mannen die zo vakkundig en netjes tewerk zijn gegaan.
De school van de kinderen, mijn dochter zat in groep 7 en mijn zoon in groep 3. Mijn dochter vond het heel jammer net het laatste jaar groep 8 niet te kunnen meemaken maar ze hebben gelukkig allebei een mooi afscheidsfeestje gehad.
Mijn werk; Ik werkte 13,5 jaar bij hetzelfde bedrijf ‘’Vijverborgh.’’ Op mijn 20e verhuisde ik van Noord-Holland naar Brabant, en vrijwel direct kwam ik te werken bij Vijverborgh als office manager. Een plek waar ik veel heb geleerd en hele fijne collega’s om mij heen had. Aangezien mijn leven niet altijd soepel verliep waren zei echt mijn steun en toeverlaat. Maar, ondanks dat was ik helemaal klaar om een nieuwe avontuur aan te gaan.
De laatste weken in Nederland verbleven we met zijn vieren in vakantiepark de ‘’katjeskelder’’.Hier konden we ook rustig vrienden uitnodigen en afscheid nemen. Zeker voor de kinderen was dit een prettige tussen fase om ook nog even wat leuke dingen te doen met vriendjes en vriendinnetjes.
Omdat mijn man vanuit Nederland wordt aangestuurd houden we onze zorgverzekering vanuit Nederland aan en wordt alle zorg die we in Amerika nodig hebben gedeclareerd.
Had je een duidelijk plan voor ogen wat je in Amerika wilde gaan doen? Je bent met een fitte lifestyle bezig. Was dat meteen al je plan?
Ik wist dat werken voor een bedrijf lastig ging worden vanwege het niet hebben van een social security number (SSN) en geen greencard. Ik was daar eigenlijk niet heel erg veel mee bezig tijdens de hele verhuizing maar ergens baarde het me ook een beetje zorgen. Ik heb altijd gewerkt en dan zit ik straks ineens hele dagen thuis? Ik ben momenteel bezig met een cursus Engels, face to face. Ik ga 4 dagen in de week naar school en ontmoet hier veel mensen van allerlei andere culturen. Heel erg leuk en educatief. Ook geef ik hier personal training lessen in de fitness school en advies wat betreft voeding.
Ik ben idd met een fitte lifestyle bezig. Dit begon in eerste instantie 6 jaar geleden voor mijzelf (niet online) om alles weer op een rijtje te krijgen en weer helemaal in mijn kracht terug te komen na een aantal vervelende, slopende jaren plus scheiding. Ik was tot 2019 nog niet erg bekend met social media; sterker nog ik vond het helemaal niks. Toch maakte ik begin 2019 een account aan en postte daar mijn dagelijkse routines op. Ik was behoorlijk actief op ‘’mijn verhaal’’ en het ene recept na het andere deelde ik plus wat work-outs tussendoor. Mijn account groeide daardoor vanzelf en ik was blij mensen te kunnen motiveren om op het rechte pad te blijven v.w.b. voeding, beweging en daarbij een goed gevoel over jezelf te creëren.
Ik ben momenteel 75% minder actief dan ik was, en ergens mis ik het wel en ook weer niet. Ik heb een hekel aan selfies maken of mijzelf op de foto te zetten of te filmen dus op dat gebied geeft het mij veel rust om minder actief te zijn op social media. Omdat ik veel actief was op mijn verhaal en niet zo zeer op mijn account vind ik de hele uitstraling van mijn account eigenlijk niet precies weergeven wie ik ben en alles wat ik de afgelopen jaren heb laten zien is nu niet zichtbaar. Dit had ik achteraf anders willen aanpakken.
Mijn tijd besteed ik nu meer aan het uitzoeken waar mijn passie ligt en in welk vakgebied ik mij meer kan gaan specialiseren om mensen te helpen met voeding, beweging, en vooral ook mentale gezondheid.
Omdat ik de afgelopen 14 jaar best aardig wat ervaring op deze gebieden heb opgedaan en zelf tegen het hoognodige ben aangelopen voelt het alsof dit op mijn lijf geschreven staat. Mocht ik er echt mijn werk van willen maken is, naar mijn mening, een officiële opleiding/certificaat halen wel nodig.
En toen woonde je ineens een half jaar in North Carolina. Hoe voelt het om als Nederlandse vrouw daar te wonen? Word je warm ontvangen?
De eerste weken vlogen voorbij! We moesten ontzettend veel regelen bij aankomst in Amerika. Onder andere:
-
- Autohuren om op zoek te gaan naar een auto voor ons zelf.
- Je rijbewijs moet opnieuw gehaald worden + theorie want een Europees rijbewijs is niet geldig als je hier zo lang blijft wonen.
- Een telefoon abonnement afsluiten.
- Op zoek naar een nieuwe dokter + tandarts.
- De kinderen aanmelden op hun nieuwe school.
- En natuurlijk onze hele inboedel uitpakken die een week na aankomst arriveerde. ?
We kwamen er al vrij snel achter dat alles ontzettend lang duurt. Een afspraak bij de dokter daar kun je de hele ochtend of middag voor uitrekenen. Een telefoon abonnement heeft ons 2 dagen gekost. En je rijbewijs halen precies zo (duurde maanden). Van de bureaucratie zakt soms de moed je in de schoenen… haha.
Maar besides that heb ik echt letterlijk gehuild van het geluksgevoel wat mij overviel tijdens de eerste maanden. Het is zo bijzonder dit te mogen meemaken en vooral het eerste half jaar voelt haast niet echt. We hebben praktisch iedere dag mooi weer, de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam maar ook vaak wat gereserveerd. Moet af en toe nog wel wennen als er ineens een positieve opmerking komt over mijn schoenen, haar, make-up of je staat in de rij bij de McDonalds en de persoon voor je heeft al voor je afgerekend. Maar ik hou ervan. ?
Voor mijn gevoel weten de meeste niet heel erg veel van Europa. Amsterdam kennen ze wel maar daar blijft het vaak ook bij. De mensen zijn hier een stuk respectvoller naar elkaar toe dan wat ik gewend was in Nederland.
De kinderen hebben de eerste maanden online les gehad dit was wel even pittig omdat de Engelse taal nog erg vreemd was voor ze. Gelukkig konden zij na 4 maanden ongeveer voor het eerst naar school. Mijn zoon naar Elementry– en mijn dochter naar Middel School. Heel erg spannend vond ik het zelf (de kinderen vonden het prima en hadden er zin in). Maar ook vooral de juffen (weinig meesters) zijn zo lief voor de kinderen. In Nederland natuurlijk ook maar dat is toch net even anders.
Ondanks dat de mensen een stuk warmer dan in Nederland zijn is het leven hier is ook stuk harder. Er is veel armoede waar je elke dag mee geconfronteerd wordt. Wij wonen zelf in een prachtige wijk maar vijf minuten met de auto verder en daar slapen mensen in een zelfgemaakt hutje van takken in de bosjes. Er lopen gezinnen door de supermarkt waarvan de kinderen met 5 graden buiten alleen in een T-shirt en luier zonder schoenen en broek rond rennen. Kortom, het verschil tussen arm en rijk is groot en dat merk je.
Er is hier geen openbaar vervoer dus iedereen heeft een auto nodig. Je bent niet binnen 5 minuten bij de supermarkt dus er worden lange stukken gereden om boodschappen te doen. Als je geen auto hebt dan heb je dus praktisch gezien pech en moet je het hebben van een eventuele bezorgdienst.
Het leven is absoluut niet goedkoop in Amerika, ik schrik er telkens weer van hoe ontzettend duur gezond eten is. In Nederland was ik na de “grote “boodschappen voor een week met 150,- euro klaar. Als ik hier hetzelfde haal dan kost dat ons 300 dollar. Daarentegen is de brandstof vier keer goedkoper dan in Nederland. Ook betalen, in ieder geval Amerikaanse burgers, heel weinig belasting, dat geldt dus niet voor ons.
Jij bent nog jong maar kun je al beoordelen hoe daar tegen ouder worden als vrouw wordt aangekeken? Bijvoorbeeld grijs haar laten groeien. Of het gebruik van botox & fillers? Zie je dat daar veel of heerst er juist meer een cultuur van gaan voor puur natuur.
Ik denk dat de manier, hoe tegen het ouder worden als vrouw wordt aangekeken, erg verschilt per staat. Zelf ben ik wel gelijk op zoek gegaan naar een goede kliniek voor mijn botox behandelingen waar ik om de 4 maanden ongeveer gebruik van maak.
Puur natuur zie ik hier eigenlijk weinig. Niet bij de jongere dames en ook niet bij de oudere dames. Botox en “fillers” zijn hier volkomen normaal en ik zie eigenlijk bijna geen vrouwen met kort haar of grijs haar. In Nederland zie je veel vrouwen die toch wel voor een bob lijn of een korter kapsel gaan als ze iets ouder worden.
Dat is hier niet zo, je haren blijven gewoon lang ook al word het steeds dunner en geverfd.
Onlangs was je even terug in Nederland. Hoe was dat voor jou?
Eerlijk gezegd vond ik het fijner dat ik had verwacht.
In eerste instantie deden we dit voor de kinderen zodat zij hun vader, opa en oma en vriendjes en vriendinnetjes weer konden zien. Voor mijn man en ik is Nederland totaal niet het land wat we gemist hadden maar desondanks deed het me toch meer dan ik dacht. Ik vond het echt heerlijk om iedereen van de familie weer even te zien en vooral mijn nichtjes en neefjes die zo groot worden allemaal. Ik voelde wel dat ik ze behoorlijk gemist had! Ook een heerlijke ervaring was toen ik de Jumbo supermarkt binnen kwam lopen ?.
Iets wat ik wel echt mis is het eten uit Nederland en vooral het makkelijker gezonder kunnen eten.
Wat ze hier niet hebben in het gedeelte van Amerika waar wij wonen is, vers brood, echte kaas, vleeswaren in allerlei varianten zoals carpaccio of gebraden kipfilet, verschillende soorten soep en zakjes met specerijen om je eten meer smaak te geven. Zo kan ik nog wel even door gaan… haha.
Heb je nog 3 gouden tips voor vrouwen die voor dit avontuur staan?
- Geniet van al het nieuwe wat op je afkomt! ?
- Lees je goed in voor je vertrekt en zorg dat alles bekend is bij de gemeente, belastingdienst, en zorg dat je je DigiD op orde hebt.
- Wees er op voorbereid dat je al je spullen met een stopcontact moet vervangen vanwege een andere stopcontact systeem. (Stijltangen etc.) Je kunt wel een omvormer aanschaffen alleen ze zijn niet goedkoop en ik heb er al twee opgeblazen.
- Zorg dat, mocht je wel of niet overstappen naar een andere bank, je credit card de eerst komende periode werkt. Omdat je in Amerika geen “credit” hebt opgebouwd is het lastig om een bankrekening met creditcard te openen. Dit geldt ook voor een telefoonabonnement.
Dankjewel Marit1
Dat je zo openhartig bent. Heel mooi om te lezen en ik wens je nog een prachtige tijd samen met je gezin. Wil je Marit volgen op Instagram? Zij heet daar @fitlifestyle.marit.
Wil je lezen over mijn Ayurvedisch Retreat in het Lichthuis in Zandvoort ?
